Dzikie rośliny jadalne uchodzą „gotowe do zjedzenia na świeżo” wyłącznie w tak zwanym sezonie, kwiecień – październik. Mamy jednak roślinę, która łamie ten schemat, jest zielona i świeża nawet zimą i można ją zbierać najczęściej cały rok. Wyłącznie podczas srogich zim i z zakutej lodem i śniegiem ziemi może być ciężko, ale przecież takie zimy odchodzą w zapomnienie. 

Przedstawiam delikatną – o kosmicznej nazwie – gwiazdnicę pospolitą. 

Dawniej roślinę nazywano mniej romantycznie: „kurzyślep“, „ptasza mięta“, „muchotrzew“, „muszcz“, „musec“ czy „mokrzyca“. Porastała często podwórka i bardzo chętnie wyjadały ją kury, gęsi i inne ptactwo, stąd nazwy ludowe do nich nawiązujące. Ja wolę nazwę „gwiazdnica”, która pochodzi od kształtu kwiatów, drobnych, białych jak delikatne gwiazdeczki – stella.

Zbierając gwiazdnicę, warto uzbroić się w nożyczki. Nie wyciągamy całej rośliny z ziemi, ponieważ będzie nam potem piach zgrzytał w zębach. Ścinamy kilkucentymetrowe szczyty pędów – te najładniejsze, zielone i soczyste. Mogą być z kwiatami, one też są jadalne. To najszybsza metoda zbioru.

Gwiazdnicę warto krótko zagotować i odlać wodę, pozbywamy się wówczas nadmiaru saponin, wtedy możemy ją bezpiecznie zjadać. Przygotowaną w ten sposób należy posiekać i można po prostu polać dobrym dressingiem: olejem z octem, solą i pieprzem, a potem zjeść jako przystawkę. Zapewniam, że smakuje lepiej niż szpinak – jak większość dzikich warzyw zresztą.

Świetnie sprawdza się również w: zupach, jajecznicach, fritatach, jako nadzienie pierogów, naleśników i tart. Można ją dodawać do: pasztetów, gołąbków i kotletów warzywnych. Raz na jakiś czas możemy sparzony pęczek gwiazdnicy wrzucić do zielonego koktajlu.